Een thuiswerker, een student, de laatste der Neanderthalers en een verlopen architect wonen antikraak. Het monumentale woonblok waarin vormt het decor voor de plot die zich ten koste van tenminste één van de vier zal ontwikkelen. Oh ja: Ares, de kat van de buren, heeft op een van zijn campagnes Moeder de Gans opgevreten en fabelt ook een woordje mee.

Ik was een muur
En mijn borsten waren als torens.
Toen werd ik in zijn ogen
Als een, die overgave aanbiedt.

HOOGLIED 8:10

Weet, [...] je zult zeer verschillende interpretaties van het Hooglied aantreffen. In feite verschillen de uitleggingen daarom zozeer, omdat het Hooglied zelf op een slot gelijkt waarvan de sleutels zijn zoekgeraakt.

SAÄDJA, in een middeleeuws commentaar op het Hooglied

HEIEN

“Ik ben Ares, de kat van de buren, op een stel bloedrode sokken na even gitzwart van buiten als van binnen. Aangenaam, zou ik willen zeggen, maar ik weet het zo net nog niet. Ik ben de kat die op een van zijn strooptochten Moeder de Gans opvrat en zich zo de kunst van het fabelen eigen maakte. Als ik gewond raak brul ik met de kracht van tienduizend kelen, sla er je canon maar op na, die je ook zal kunnen vertellen dat ik als mensenverdelger een reputatie heb hoog te houden. Ik doe mijn best. Ik ben de kat die de bijgelovige al over zijn eigen poten doet struikelen als ik nog weinig meer ben dan een vermoeden aan de horizon. Zijn pad zal hij ontkennen, want wat niet bestaat kan niet gekruist, toch?

IK, ZEI DE KAT

BOUWEN

“Voor de slaap en de dromerijen was er de altijd uitnodigende bedbank, heerlijk chocoladekleurig, een klassieker in zijn genre, een meubel met een wonderlijk ontzenuwende en verlossende werking; hierop kon ik tot rust komen na lange uren hard werken; hierin kon ik na de noodzakelijke douche- en schrobbeurt volledig wegzinken om me er verkwikt en bekoorlijk als een godin uit de zee weer uit te verheffen, met 'prille borsten, wit alsof zij zwanen waren', als ik hier de bewonderende woorden mag aanhalen van een ouwe Rus met wie ik nog steeds het bed wel eens deel. 'En bruisend schuim wrong zij' — ik dus — 'bij stromen uit haar haren.'

IK, ZEI DE THUISWERKER

KAARTENHUIS

“Wat de bron was van het zichtbare genoegen dat ze schepte in het gebruik van de naam Klaas II (de haartjes overal op haar huid gingen overeind staan als ze ermee speelde op het puntje van haar tong, haar poriën verwijdden zich, haar bloedstroom versnelde en kolkte door haar meest geheime kamers) is me nooit duidelijk geworden. Niet het minste mysterie bijvoorbeeld: als ik Klaas II was, wie was dan Klaas I? De Neanderthaler? Was de aanduiding II een kwaliteitsaanduiding en deed ik dus onder voor die aap van beneden? Binnenpretjes waren binnenpretjes en bleven dat ook. Ze leek genoeg te hebben aan zichzelf, totaal zelfvoorzienend te zijn, een eigenschap die de toeschouwer ervan mateloos kan intrigeren.

IK, ZEI DE STUDENT

NAKAARTEN

“De boel daar zou flink aangepakt gaan worden, maar binnen de grenzen die het rijksbureau voor de monumentenzorg nu eenmaal stelt aan de verbouwing van het erfgoed. In de praktijk betekent dit dat er achter de façades van de panden best een en ander veranderd en vernieuwd mag worden, tot en met de constructie en indeling toe, zolang die façades zelf hun oorspronkelijke uitdrukking maar behouden. Zelf moet ik hierbij altijd denken aan het pokergezicht, waarachter ook hele werelden kunnen instorten en weer opgetrokken worden zonder dat er ook maar een enkel spiertje tot trilling komt.

IK, ZEI DE ARCHITECT

Bunker | Reconstructie

Uitgelegd in 52 kaarten en geen jokers