Hij bevoelt de stof van het jasje tussen duim en wijsvinger. Natuurlijk is het de kwaliteit die hem bevalt, maar misschien nog wel meer de kleur. Wordt het niet eens tijd voor iets anders dan het poeperige bruin dat hij altijd draagt, iets anders dan altijd maar weer dit Caca du Dauphin, zoals zijn kleermaker thuis het noemt. Ooit heeft hij het zich als het nieuwe zwart laten aansmeren en vervolgens is hij er domweg aan gehecht geraakt, aan die poepkleur in de spiegel elke dag, hanger na hanger in zijn garderobe, die kleur die volgens de kleurtheorie van zijn ex, die in de hitte van hun ruzies om theorieën nooit verlegen heeft gezeten, in het hele zonnespectrum niet voorkomt en daarom alleen al ons welgemeende wantrouwen verdient.