‘Handvaardigheid: altijd feest,’ mompelt hij terwijl hij zijn werkstuk bevrijdt uit het plastic dat het nat en kneedbaar heeft moeten houden in de week waarin het op de plank heeft gestaan.
Gemompel, dat is wat er neerdaalt op zijn homp klei, geen inspiratie, nog geen zuchtje. Acht weken lang al blijkt de verschrikking van de opdracht zich steeds weer te kunnen vergroten. Tot vandaag einde les, de laatste voor de kerst, hebben ze de tijd gekregen om niemand minder dan zichzelf uit een stuk klei tevoorschijn te toveren, en als het toveren niet wil lukken, had de docent meteen al gewaarschuwd, dan zal het vanzelf vloeken worden, laat het maar gewoon gebeuren, jongens en meisjes, je houdt het toch niet tegen. Hoe dan ook zullen ze zichzelf straks als klassieke buste moeten presenteren, schouders, nek en kop, en het liefst met enige gelijkenis tussen model en beeltenis.
Wat zeven weken lang niet is gelukt gaat vandaag ook niet meer lukken, Erik zou niet weten waar hij het vandaan moet halen. Een wonder is niet uitgesloten, maar hij rekent er niet op. Klei is gewoon zijn sterkste kant niet; het is als een pen waarvan hij niet weet hoe hij hem moet vasthouden, hij is hopeloos veroordeeld tot hanenpoten op z’n best. Pijnlijk maar waar is hij niet in staat zijn eigen naam te schrijven, terwijl een ander met het grootste gemak de kalligrafie ontvloeit. Hij stelt zich die ander voor, die ander naar wie de klei wél wil luisteren, die het wél in de vingers heeft, die wél weet hoe je een pen moet vasthouden en je naam sierlijk op papier krijgt. Die ander zou zijn ghostwriter zijn, zijn stuntman, zijn stand-in op hachelijke momenten. Die ander krijgt in alle stilte voor elkaar wat er gebeuren moet en hijzelf gaat met de resultaten aan de haal.
Dit lijkt nergens op. Als dit een spiegel moet zijn, zoals de docent zijn ploeteraars meerdere keren heeft voorgehouden, dan is het er een uit een spiegelpaleis, en dan geen lachspiegel maar een huilspiegel. De tranen springen je in de ogen. Hij lijkt zichzelf te zien door een laagje zacht bewegend water, enigszins troebel, waardoor alles wat duidelijk is aan een gezicht onduidelijk wordt. Hij is een lijk dat een tijdje in het water heeft gelegen voordat het gevonden werd. Ze hebben hem afgedroogd en geprobeerd te fatsoeneren, uit een kleerkast die niet van hem is hebben ze hem schone kleren aangetrokken, ze hebben zijn haren gekamd voor de foto. Ze hebben geen idee wie hij is, het gezicht onherkenbaar door de werking van het water. Blijkbaar is er niemand die hem mist. Hier volgt een politiebericht. Graag uw aandacht voor het volgende. In de vroege ochtend van dinsdag 20 december is op het strand ter hoogte van paal 31 het stoffelijk overschot aangespoeld van een nog onbekende jongeman.
Overschot, dat is het woord waarvoor hij zich altijd schrapzet als na het achtuurjournaal niet de reclame volgt maar het logo van de politie onheilspellend het beeld vult. Hij hoopt op een overval of een ontsnapte crimineel, maar het is toch weer de dood die met portret en al de huiskamer binnendringt. Het herkenningsmuziekje duurt lang genoeg om op te staan en weg te lopen maar hij doet het niet. Hij blijft zitten waar hij zit en kijkt naar hoe het rampzalige eruitziet, het overschot, aangekondigd door die nadere aanduiding stoffelijk. Voor de politie kan een mens een stoffelijk overschot worden, een problematische rest. Het zou beter zijn als het leven eindigde zonder rest. Als de adem op is, is ook het lichaam op en verdwijnt het. In buitenaardse avonturen kom je het wel eens tegen, al dan niet in toekomstige tijden, dat dood ook helemaal weg betekent. In een intergalactische oorlog wordt iemand getroffen door een hoogtechnologisch wapen en lost op in een bliep en een flits. Ter plekke ontleed tot op de kleinst mogelijke deeltjes en teruggegeven aan de kosmos, opgeruimd staat netjes.