ibbi
De liefde fluistert, Ibbi luistert. Dat ze soms
hoort wat anderen niet horen ligt niet aan haar
maar aan die anderen. Niet iedereen heeft er de
oren voor, zoals ook niet iedereen ziet hoeveel
de liefde te bieden heeft. Als het op de zintuigen
aankomt is de zestienjarige bedeeld met een
uitzonderlijke fijngevoeligheid, die zeker niet
op de laatste plaats ook in haar handen schuilt.
Krijgen die handen het juiste materiaal toegestopt,
dan toveren ze de wonderen tevoorschijn die het
hoofd droomt, zo bewijst Ibbi op een mooie dag niet
alleen haar verstokte leraar Handvaardigheid als
die haar en haar klas aan het werk zet met een
vochtige homp klei en niet de eenvoudigste opdracht.
Daar, in haar geliefde handvaardigheidslokaal,
verandert ze klei in goud en ziet ze door diezelfde
aanraking haar altijd zo onbereikbare klasgenoot
Erik Appelboom dan eindelijk veranderen in haar
hoogstpersoonlijke knuffelbeer, eentje die nooit
zal verslijten en die je nooit in de was doet omdat
hij speciaal voor jou alleen maar lekkerder gaat
ruiken in de loop van de jaren.
Hoe wondermooi ook deze dag, Ibbi deelt ’s avonds
wel weer heel gewoon de tafel met haar vader, moeder
en zus, die driekoppige delegatie van een planeet
waar de liefde nooit is uitgevonden. Nu Erik met haar
meekijkt, de tafel rond, ziet ze het zo helder als
maar kan: ze is omringd door aliens. Haar ouders zijn
pijnlijk van elkaar vervreemd en met hun mislukking
als overtuigend voorbeeld heeft grote zus Marie uit
voorzorg Cupido neergeschoten — het was hij
of ik, Ibbi. Zo'n gezelschap is niet het publiek
om je geluk mee te delen.
Terwijl die vreemde anderen alleen maar dover worden
voor het verhaal van de liefde, wordt Ibbi’s gehoor
er alleen maar scherper op. Behalve naar de liefde
luistert ze nu ook naar wat de dood allemaal te
fluisteren heeft, want die blijkt ook gehoord te
willen worden. Het is de stem van Eriks jonggestorven moeder
Clara die haar in de richting van een volgende, nog
ambitieuzere handvaardigheidsopdracht leidt, een
opdracht waarmee Ibbi ervoor zal moeten zorgen dat
Erik heelhuids de zomer van hun liefde bereikt en niet
voortijdig verslonden wordt door een griezelig eeuwige
winter. Op hun planeet voor twee moet en zal ze samen
met hem afstuderen in de Hartstocht, aan de enige
academie die ertoe doet, en
om dat te bereiken zal ze zo ver gaan als de stemmen
haar voeren, ook als ze daarvoor muren moet slechten
en deuren forceren.
erik
December 2005. In de donkerste week van het jaar werkt
Erik Appelboom toe naar zijn minuten op het podium
tijdens de traditionele avond schooltoneel. Aanstaande
vrijdag, op dezelfde planken waar ook Romeo en Julia
hun tragedie zullen opvoeren, zal hij het pauzenummer
verzorgen, een stormachtig stuk uit eigen koker waarmee
hij zal bewijzen dat hij ontwaakt is voor de wereldse
treurnis en klaarwakker bereid is tot actie. Te beginnen
met de bevolking van zijn woonplaats wil
hij de mensen ertoe brengen de dingen voortaan wat meer
te zien zoals ze zijn. De stekeblinde ziener uit de
klassieke verhalen is hierbij zijn grote voorbeeld, de
wijze die geen ogen nodig heeft om het ware te
onderscheiden van het verraderlijke omdat zijn geest
ziende is. Dat hij zijn ambitie in weinig meer dan
twintig minuten moet zien waar te maken ontmoedigt hem
niet. Toegegeven, pauzetijd is per definitie de tijd
waarin de aandacht verwaait, mensen beginnen een praatje,
schuifelen richting bar of toilet, maar juist in die
toestand van verminderde concentratie denkt Erik zijn
publiek te kunnen treffen. Een pauzenummertje waar
iedereen doodgemoedereerd doorheen dacht te kletsen,
blijkt ineens een PAUZENUMMER dat iedereen weer terug
in zijn stoel dwingt. Mensen worden vaak het diepst
geraakt als hun harnas even op hun enkels hangt, heeft
Erik wel eens gehoord of gelezen, en van deze wijsheid
wil hij de vruchten plukken.
Op de dinsdag voor de vrijdag van zijn storm gebeurt
waarop de jonge ziener niet had gerekend: in de gedaante
van Ibbi Lapidaire, het meisje dat alweer even bij hem
in de klas zit maar al die tijd achter een
onopvallendheidsmasker verscholen ging, stapt de liefde
het toneel op. Julia doopt hem volkomen onverwacht tot
Romeo, maar dat hoeft zijn stormplannen niet te
ondermijnen. Echte liefde, gelooft hij, gaat samen met
welke ambitie van welke omvang ook.
Twee zomers eerder, na een maandenlang ziekbed, is Eriks
moeder Clara overleden. Achter de wanen van de dag
onttrekt haar dood zich steeds meer aan het zicht, tot
het drama zich ineens ten koste van alles wat de bedoeling
was verlammend op de voorgrond dringt, op het podium dat
Erik exclusief voor zijn storm dacht te hebben
gereserveerd. De hoofdrol van de vrijdagavond is weggelegd
voor het verdriet, dat zich alleen nog maar zal verdiepen
als Ibbi zich in haar liefde ver voorbij elke verwachting
roekeloos bewijst.