CLEMMINCK

ibbi


De liefde fluistert, Ibbi luistert. Dat ze soms hoort wat anderen niet horen ligt niet aan haar maar aan die anderen. Niet iedereen heeft er de oren voor, zoals ook niet iedereen ziet hoeveel de liefde te bieden heeft. Als het op de zintuigen aankomt is de zestienjarige bedeeld met een uitzonderlijke fijngevoeligheid, die zeker niet op de laatste plaats ook in haar handen schuilt. Krijgen die handen het juiste materiaal toegestopt, dan toveren ze de wonderen tevoorschijn die het hoofd droomt, zo bewijst Ibbi op een mooie dag niet alleen haar verstokte leraar Handvaardigheid als die haar en haar klas aan het werk zet met een vochtige homp klei en niet de eenvoudigste opdracht. Daar, in haar geliefde handvaardigheidslokaal, verandert ze klei in goud en ziet ze door diezelfde aanraking haar altijd zo onbereikbare klasgenoot Erik Appelboom dan eindelijk veranderen in haar hoogstpersoonlijke knuffelbeer, eentje die nooit zal verslijten en die je nooit in de was doet omdat hij speciaal voor jou alleen maar lekkerder gaat ruiken in de loop van de jaren.

Hoe wondermooi ook deze dag, Ibbi deelt ’s avonds wel weer heel gewoon de tafel met haar vader, moeder en zus, die driekoppige delegatie van een planeet waar de liefde nooit is uitgevonden. Nu Erik met haar meekijkt, de tafel rond, ziet ze het zo helder als maar kan: ze is omringd door aliens. Haar ouders zijn pijnlijk van elkaar vervreemd en met hun mislukking als overtuigend voorbeeld heeft grote zus Marie uit voorzorg Cupido neergeschoten — het was hij of ik, Ibbi. Zo'n gezelschap is niet het publiek om je geluk mee te delen.

Terwijl die vreemde anderen alleen maar dover worden voor het verhaal van de liefde, wordt Ibbi’s gehoor er alleen maar scherper op. Behalve naar de liefde luistert ze nu ook naar wat de dood allemaal te fluisteren heeft, want die blijkt ook gehoord te willen worden. Het is de stem van Eriks jonggestorven moeder Clara die haar in de richting van een volgende, nog ambitieuzere handvaardigheidsopdracht leidt, een opdracht waarmee Ibbi ervoor zal moeten zorgen dat Erik heelhuids de zomer van hun liefde bereikt en niet voortijdig verslonden wordt door een griezelig eeuwige winter. Op hun planeet voor twee moet en zal ze samen met hem afstuderen in de Hartstocht, aan de enige academie die ertoe doet, en om dat te bereiken zal ze zo ver gaan als de stemmen haar voeren, ook als ze daarvoor muren moet slechten en deuren forceren.

erik


December 2005. In de donkerste week van het jaar werkt Erik Appelboom toe naar zijn minuten op het podium tijdens de traditionele avond schooltoneel. Aanstaande vrijdag, op dezelfde planken waar ook Romeo en Julia hun tragedie zullen opvoeren, zal hij het pauzenummer verzorgen, een stormachtig stuk uit eigen koker waarmee hij zal bewijzen dat hij ontwaakt is voor de wereldse treurnis en klaarwakker bereid is tot actie. Te beginnen met de bevolking van zijn woonplaats wil hij de mensen ertoe brengen de dingen voortaan wat meer te zien zoals ze zijn. De stekeblinde ziener uit de klassieke verhalen is hierbij zijn grote voorbeeld, de wijze die geen ogen nodig heeft om het ware te onderscheiden van het verraderlijke omdat zijn geest ziende is. Dat hij zijn ambitie in weinig meer dan twintig minuten moet zien waar te maken ontmoedigt hem niet. Toegegeven, pauzetijd is per definitie de tijd waarin de aandacht verwaait, mensen beginnen een praatje, schuifelen richting bar of toilet, maar juist in die toestand van verminderde concentratie denkt Erik zijn publiek te kunnen treffen. Een pauzenummertje waar iedereen doodgemoedereerd doorheen dacht te kletsen, blijkt ineens een PAUZENUMMER dat iedereen weer terug in zijn stoel dwingt. Mensen worden vaak het diepst geraakt als hun harnas even op hun enkels hangt, heeft Erik wel eens gehoord of gelezen, en van deze wijsheid wil hij de vruchten plukken.

Op de dinsdag voor de vrijdag van zijn storm gebeurt waarop de jonge ziener niet had gerekend: in de gedaante van Ibbi Lapidaire, het meisje dat alweer even bij hem in de klas zit maar al die tijd achter een onopvallendheidsmasker verscholen ging, stapt de liefde het toneel op. Julia doopt hem volkomen onverwacht tot Romeo, maar dat hoeft zijn stormplannen niet te ondermijnen. Echte liefde, gelooft hij, gaat samen met welke ambitie van welke omvang ook.

Twee zomers eerder, na een maandenlang ziekbed, is Eriks moeder Clara overleden. Achter de wanen van de dag onttrekt haar dood zich steeds meer aan het zicht, tot het drama zich ineens ten koste van alles wat de bedoeling was verlammend op de voorgrond dringt, op het podium dat Erik exclusief voor zijn storm dacht te hebben gereserveerd. De hoofdrol van de vrijdagavond is weggelegd voor het verdriet, dat zich alleen nog maar zal verdiepen als Ibbi zich in haar liefde ver voorbij elke verwachting roekeloos bewijst.



Snackbar Pompeï © 2023 M. CLEMMINCK